Zofia Tajber

---

Życiorys

Zofia Tajber przyszła na świat w 1890 roku jako najmłodsza z piętnastu dzieci, które miało rodzić Rudolf i Maria Luks. Już 8 lipca tego samego roku odbyło się jej chrzczenie w Kościele św. Anny w Białej Podlaskiej. Jej rodzice osiedli w Białej Podlaskiej, gdzie założyli tartak oraz fabrykę sztyftów i prawideł szewskich. Kiedy Zofia miała zaledwie pięć lat, rodzina przeniosła się do Żytomierza na Wołyniu, gdzie uczęszczała do rosyjskiej szkoły średniej. Niestety, w 1902 roku zmarła jej matka w wieku 54 lat.

Po ukończeniu gimnazjum Zofia postanowiła wstąpić do zakonu, jednakże rodzina stanowczo sprzeciwiała się temu zamysłowi. Z jej bratem, chcącym ją odwieść od tej decyzji, podjęła się lektury ateistycznych dzieł Woltera i Nietzschego. To wszystko sprawiło, że zaczęła oddalać się od praktyk religijnych, a jej krytycyzm wobec Kościoła poważnie nadwyrężył jej wiarę. Dysponując wspaniałym głosem (sopranem), postanowiła w 1911 roku poświęcić się studiom muzycznym, które rozpoczęła w Kijowie, a następnie kontynuowała w Berlinie i Warszawie.

W Wielki Piątek, 2 kwietnia 1915 roku, przybyła do Kościoła św. Aleksandra w Kijowie, gdzie nastąpiło jej duchowe nawrócenie, związane z Adoracją Najświętszego Sakramentu. Kluczowym momentem w jej duchowej drodze było spotkanie z księdzem Ignacym Dubowskim, przyszłym biskupem łucko-żytomierskim, który dostrzegł w niej mistyczny potencjał i stał się jej kierownikiem duchowym. Już 22 lipca 1918 roku Zofia przyjęła sakrament bierzmowania z rąk bp. Dubowskiego w jego prywatnej kaplicy.

Systematyczna praca nad sobą w radosnym klimacie, pełnym życzliwości, utwierdziła ją w słuszności tego wyboru. Dzieje I wojny światowej oraz rewolucji październikowej w Rosji znacząco wpłynęły na jej życie, skłaniając ją do studiowania dzieł wielkich mistyków takich jak św. Teresa Wielka i św. Jan od Krzyża. Na polecenie swojego duchowego przewodnika, Zofia zaczęła prowadzić dziennik objawiający jej duchowe refleksje.

Muszę zaznaczyć, że od chwili gdy poznałam i pojęłam nieskończoną Miłość Boga do każdej duszy ludzkiej, dla której On Bóg stał się Człowiekiem, już nigdy w tę Jego Miłość ku mnie nie wątpiłam, i ona była moją we wszystkim dźwignią.

W wyniku wewnętrznego przeczucia i progresu na duchowej ścieżce, Zofia rozważyła założenie nowego zgromadzenia zakonnego, którego fundamentem miała być miłość, wdzięczność i oddanie, a jego esencją kontemplacja i cześć Najświętszej Duszy Jezusa Chrystusa. W 1919 roku, w Żytomierzu, razem z dwiema towarzyszkami podjęła próbę życia wspólnotowego, aby upewnić się co do przyjętej drogi. W 1920 roku udała się do Krakowa, gdzie pod okiem ojców jezuitów przeszła duchowe formacje.

24 października 1923 roku, za zgodą arcybiskupa Stefana Sapiehy, otworzyła na Prądniku Białym pierwszy dom początkowo stowarzyszenia religijnego, Katolickiego Stowarzyszenia dla pogłębienia życia religijnego ku czci Przenajświętszej Duszy Chrystusa Pana. Po przybyciu członkiń Stowarzyszenia, zainicjowała wiele działań, w tym ochronkę dla opuszczonych dzieci, punkt katechetyczny oraz kuchnię dla potrzebujących. W 1927 roku otworzyła wiejską kaplicę.

Poświęciła się działalności charytatywnej, wspierając chorych, biednych oraz osoby starsze. Nalegała na to, aby członkinie prowadziły pracownie oraz zakłady, aby gromadzić środki na cele dobroczynne. Działalność Stowarzyszenia miała na celu naśladowanie i umiłowanie Najświętszej Duszy Chrystusa, jako wzór cnót i doskonałości, ujawniający swoje myśli i zamiary poprzez służbę innym.

Celem naszej Sprawy jest żyć Jezusem w nas zamieszkałym, by dać Jezusowi możność posiąść nas całych dla Siebie, Boga, by Jezus przez nas mógł się przejawiać nie tylko na bliskie otoczenie lecz na cały świat.

W 1949 roku, gdy Stowarzyszenie posiadało 16 placówek w pięciu diecezjach oraz 95 współpracownic, zostało kanonicznie zatwierdzone przez kardynała Stefana Sapiehę, co oznaczało jego przekształcenie w Zgromadzenie Zakonne. Przyjmując śluby zakonne, przyjęła imię Paula.

W 1959 roku przekazała cztery notatniki swojego rozważania na temat kultu Najświętszej Duszy Jezusa prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu. Po konsultacji z teologami, temat ten został negatywnie oceniony. W sierpniu 1960 roku wystawiono dekret, że poruszane przez nią kwestie nie mogą zostać uznane za objawione, a rok później, specjalnym dekretem, została zwolniona z pozycji przełożonej generalnej.

W 1961 roku, opuszczając dom macierzysty, przeniosła się do wiejskiej placówki, gdzie odwiedził ją m.in. bp Karol Wojtyła. Tuż przed śmiercią zapowiedziała mu, że zostanie papieżem.

Zmarła 28 maja 1963 roku w Siedlcu pod Krakowem, po długiej chorobie. Ceremonia pogrzebowa miała miejsce 31 maja, a przewodniczył jej ówczesny wikariusz kapitulny bp Karol Wojtyła, który w swoim pożegnaniu nazwał ją apostołką czci Najświętszej Duszy Chrystusa. Pochowano ją początkowo na cmentarzu białoprądnickim w Krakowie.

Publikacje

W dorobku Zofii Tajber można znaleźć wiele cennych publikacji, które przyczyniają się do rozwoju duchowego i intelektualnego. Oto niektóre z nich:

• Paula Zofia Tajber, Kazimiera Gruszczyńska (red. Joachim Roman Bar, Fabiana Ptak, Jadwiga Stępień): Wybór pism Zofii Pauli Tajber i Kazimiery Gruszczyńskiej. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej, 1981, seria: Polskie Teksty Ascetyczne, t. 2. OCLC 830206603. Brak numerów stron w książce.
• Paula Zofia Tajber (przygotowanie Joachim Roman Bar): Wybór pism Zofii Pauli Tajber. Cz. 2. Kraków: Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, 1990. OCLC 749367437. Brak numerów stron w książce.
• Paula Zofia Tajber (wybór tekstów Agata Bartyzel): Promieniujmy miłością Bogu. Myśli Sługi Bożej Pauli Zofii Tajber. Kraków: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2007, seria: Promyki – Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 1. ISBN 978-83-7305-261-1. OCLC 749809509. Brak numerów stron w książce.
• Paula Zofia Tajber (wybór tekstów Agata Bartyzel): Bądźmy światłem dla innych. Myśli Sługi Bożej Pauli Zofii Tajber. Kraków: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2007, seria: Promyki – Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2. ISBN 978-83-7305-262-8. OCLC 749809512. Brak numerów stron w książce.
• Paula Zofia Tajber: Pisma wybrane, wyd. 2, t. 1, Kraków: Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, 2013, ISBN 978-83-935967-6-8, OCLC 1014071087. Brak numerów stron w książce.

Proces beatyfikacyjny

Na wniosek Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, które wierzy w świętość życia Zofii Tajber, zainicjowano działania mające na celu wyniesienie jej na ołtarze. Dnia 9 listopada 1993 roku, w kurii metropolitalnej w Krakowie, rozpoczęto proces beatyfikacyjny matki założycielki, Pauli Zofii Tajber. Wkrótce, bo już 12 listopada 1993 roku, Stolica Apostolska wydała zgodę na tę inicjatywę, nazywaną tzw. nihil obstat, co pozwoliło na formalne rozpoczęcie postępowania beatyfikacyjnego.

W wyniku tych działań powołano specjalnie utworzoną Komisję Historyczną, której zadaniem było zbadać dokumentację oraz dogłębnie rozpoznać życie Zofii. Od tego momentu przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej.

W ramach dalszych działań w dniu 5 kwietnia 1994 roku, jej doczesne szczątki zostały przeniesione z białoprądnickiego cmentarza parafialnego do sarkofagu, który znajduje się w przedsionku kaplicy domu generalnego zgromadzenia sióstr w Krakowie, przy ul. Matki Pauli Zofii Tajber 1 (wcześniej ul. Zygmunta Glogera 1).

---

Oceń: Zofia Tajber

---